The road to Banaue

Op TV is een serie die heet 'Dangerous Roads'. Stoere mannen zie je dan met onmogelijk zwaar beladen trucks over afgrijselijk slecht wegdek, langs adembenemende afgronden en half afbrokkelende paden van hot naat her rijden. Geen flauw idee waar hot ligt, maar wij zijn vandaag dus wel naar her gereden. En in zekere zin is dat een meevaller, want de dag begon geheel anders.
Om ruim voor 7 uur opgestaan, de bagage weer ingepakt en verder alles klaar gemaakt, immers: om 8 uur zou onze huurauto met chauffeur klaar staan. Kwart voor 8 staat Jacq. bij de uitgang van het guesthouse. Rond half 9 nog steeds niks, maar gezien het verkeer in Manila is dat nog niet alarmerend. Toch knaagt er iets. Om 09.15 u bellen we nog maar eens met Manila Rentacar. De dame met wie we tot nu toe alles geregeld hebben heet Lily Grace, wat een veel te prettige naam is voor de bitch die van alles belooft, maar niks regelt. Vandaag is ze niet aanwezig. Geen idee wie we nu wél aan de lijn krijgen, maar zo te horen is ze nog nat achter de oren. Kletsnat bedoel ik dan. Dat biedt kansen!
We sturen haar nog maar eens een mailtje met alle voorgaande correspondentie en ze belooft binnen een kwartier te reageren. Na exact 12 minuten krijg ik een mail binnen: er is een chauffeur mét Toyota Vios beschikbaar! Aai bek jor parden?! Dat is weliswaar geen Bentley, maar dat zal me zo langzamerhand een zorg zijn. Nog 10 minuten later volgt mail 2: onze chauffeur heet Henry en hij is onderweg! Soms helpt het dus écht om wat dreigementen te uiten....
Uiteindelijk wordt het toch nog 12 uur voordat we vertrekken met Henry. Om nóg meer verrassingen te voorkomen spreken we af dat Jacqueline de financiële zaken met de stakker regelt en ik vriendelijk informeer naar zijn familie. Beetje 'good cop, bad cop' maar dan anders. Henry is 46, getrouwd en vader van 3 kinderen en inmiddels opa. Zijn Engels is niet indrukwekkend, maar redelijk te volgen. Net als dat van mij, zeg maar. Hij lijkt me een bescheiden man, met slechts twee in het oog springende nare gewoontes: om de paar minuten gaat zijn raampje open en gooit hij er een stevige rochel uit. En vanaf het begin zit 'ie vreselijk te geeuwen, met van die krakende geluiden aan het eind.
Zijn voorspelling dat we vanavond rond 9 uur zullen arriveren lijkt me overdreven ruim geschat. In no-time zitten we op de snelweg de stad uit en hij trapt de Vios stevig op zijn staart. Maar na een uur of twee is het gedaan met de snelweg. De tweebaansweg lijkt aanvankelijk nog redelijk comfortabel, maar al gauw begint het oponthoud. Om de haverklap zit er een tricycle of vrachtwagen voor ons, lopen er kinderen en ander vee op de weg of besluit iemand voor ons spontaan om te keren. Van de andere kant is het aantal zware trucks inmiddels niet meer te tellen. Blijkbaar is de rijst geoogst, want ze blíjven maar komen. Naarmate we meer in bergachtig gebied komen, wordt het er niet beter op. Het begint zelfs te regenen. De minuten trekken sneller aan ons voorbij dan de kilometers. En dan wordt het donker. Dat gaat hier niet geleidelijk, zoals in een fatsoenlijk land, maar pats-boem. Henry is niet meer vooruit te branden. Jacq. heeft nog een fijne bedacht: volgens haar is onze chauffeur nachtblind. Lekker is dat. De laatste dertig kilometer zijn echt niet leuk meer. Het is aardedonker, het regent en we zitten in de wolken, zodat je met groot licht alleen nog een witte muur ziet. We zijn alledrie óp als we uiteindelijk Banaue bereiken. We vinden een plek in de Greenfield Eco Lodge en gaan al snel onder de wol. Hier wel, want de temperatuur is een graad of 10 lager dan in Manila. Het schijnt hier prachtig te zijn, maar of dat ook écht zo is hopen we morgen te kunnen vertellen.