Een paar dagen naar Camiguin

Vannacht om 04.23 u gaat mijn telefoon. Heel even denk ik dat het de wekker is, want we zouden er bijtijds uit vandaag. Maar nee, vrienden uit Nederland die er geen flauw idee van hebben dat we hier in een enigzins afwijkende tijdzone bivakkeren (6 uur later dan in Nederland). Ik druk de telefoon uit en stuur een sms als antwoord. De wereld is klein geworden.
Maar waarom zo vroeg op? Joanne & Arjen hebben ons gevraagd om een paar dagen naar het eiland Camiguin te gaan. Op zich een leuk idee, waar we vanuit NL direct "ja" op zeiden. Wisten wij veel: het blijkt 8 uur rijden naar de veerboot vanuit Davao. Voor de verandering een dagje in de auto zitten.....
Die auto blijkt een robuuste Isuzu Fuego pick-up truck te zijn. Fourwheeldrive natuurlijk en dat is hier geen overbodige luxe. Vandaag rijden we over de Davao Agusan National Highway. Ik weet niet wie in Nederland de namen van wegen verzint, maar daar zou het waarschijnlijk een iets minder poëtische naam geworden zijn zoals "provinciale weg west".
We kunnen het grootste deel van de tocht stevig doorkarren, wat de stoere chauffeurs Arjen en FP wat vilein commentaar van de achterbank oplevert. Zeker als er zo af en toe volgens lokaal gebruik rechts wordt ingehaald. Tsja, wat doet die fietser dan ook midden op de Highway?! Trouwens: we moeten ook wel een beetje doorrijden, want anders missen we de veerboot nog. We gaan er tenminste vanuit dát er een veerboot gaat vandaag. De vuistregel is hier: waarom zou je een dienstregeling maken als 'ie tóch nergens op slaat?
In het gebouwtje ('vertrekhal' zou wat overdreven zijn) van de veerboot is het best druk. Op de Filippijnen is de week voor Pasen een vakantieweek, één van de verworvenheden van het katholicisme alhier. Want dit is een land dat met recht een christelijke natie mag worden genoemd. Wij dachten dat de Nederlanders er wat van konden met Roomse, protestantse, gereformeerde, christelijk gereformeerde, oud-gereformeerde, evangelische en nog een heleboel kerken, maar dat is kinderspel vergeleken met de Filippijnen. In Manila waren we al tientallen verschillende kerken tegengekomen, maar ook met zo'n rit als vandaag dwars door Mindanao valt het op. Ieder gehucht beschikt over minstens drie kerken, variërend van armoedige koninkrijkszaaltjes van de Jehova's -model zeecontainer- tot de overal in dezelfde pompeuze stijl opgetrokken Iglesia ni Christo. Die laatste is duidelijk bestemd voor de welvarende en (potentieel) succesvolle Filippino's en wordt geleid door zo'n eng glad stel waar ze in de good old US of A patent op lijken te hebben. Goed gekozen naam van die kerk, want voorzover ik Christo heb leren kennen, moet Hij daar inderdaad "ni" van hebben.
Maar nog veel opvallender zijn de openlijke christelijke uitingen die je hier overal tegenkomt. Enorme billboards in Facebook-stijl met de tekst "follow me - God" zijn hier eerder regel dan uitzondering. Vrijwel alle taxi's, bussen en Jeepneys dragen teksten als 'Jesus Saviour', 'In God we trust' en soms zelfs complete bijbelteksten. Wij hopen maar dat die daar niet vermeld staan om de rijkwaliteiten van de bestuurders te compenseren....
Mindanao is een prachtig eiland. Groen, vruchtbaar en gevarieerd met mooie landerijen, verschillende soorten palmbomen, bergen, rijstvelden en nog veel meer. Arjen weet te vertellen dat het oorspronkelijke oerwoud pas de laatste vijftig jaar vrijwel volledig is verdwenen door de houtkap. En daarmee ook de bijbehorende fauna. Eeuwig zonde natuurlijk, maar het is desondanks nog altijd een prachtig eiland. Maar het was me inderdaad al eerder opgevallen: je ziet hier niet veel dieren. Ja straathonden, die zijn er genoeg. Schijnt voor sommige tribes hier een lekkernij te zijn, hondenvlees. Misschien was dat taaie spul in de noodles vorige week dus tóch geen beef....
Met een vertraging die hier ter plekke waarschijnlijk verwaarloosbaar is, vertrekt de ferry naar Camiguin. De boottocht vormt een heerlijk koel intermezzo op deze warme dag. Prachtig om te zien hoe hier allerlei mensen aan het werk worden gehouden dankzij zo'n bootdienst. In totaal krijgen we voor welgeteld 1 automobiel en 4 personen een stuk of 16 tickets, die uiteraard allemaal van de nodige handtekeningen en stempels moeten worden voorzien, of bij de (meestal ontbrekende) perforatie moeten worden afgescheurd. Als de Lean Management principes hier nog eens doordringen, is in één klap de halve bevolking z'n baan kwijt. Inclusief het bijbehorende uniform, wat waarschijnlijk nog een groter verlies betekent.
We zijn blij als we het eiland bereiken. Enerzijds omdat de reis wel lang genoeg geduurd heeft, maar anderzijds omdat de laadklep zelfs in gesloten positie complete fonteinen aan zeewater doorlaat. Nu kan ik iets over ISO-normen gaan roepen, maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin om mijn vakantiegevoel te vergallen. Wist je trouwens dat maar liefst 700 opvarenden van de Titanic wél New York hebben gehaald? Ik bedoel maar.