Paradise Island

Camiguin is wat je noemt een paradijsje. Wij verblijven deze dagen op een klein resort 'Camiguin Action Geckos', dat gerund wordt door een leuke Nederlandse kerel, Arno, en zijn Finse vriendin Kaisa. Het is een leuk stel en ze maken er ook echt iets leuks van. Het resort ligt pal aan het strand, maar heeft heerlijke schaduwrijke bomen. We huren er twee lodges, die aan elkaar gekoppeld zijn waardoor we de veranda delen. Helemaal geluiddicht blijken ze niet te zijn. Met name onze schoonzoon heeft een interessant scala aan Comfort Room-geluiden. Maar daar zeggen we natuurlijk niets over, discreet als we zijn. Ik weet niet waarom, maar ik moet ineens denken aan een paard die zijn poot uit de modder trekt.
Er is meer dan genoeg te doen op Camiguin, dat vooralsnog niet is ontdekt door het massatoerisme. Midden op het eiland ligt een vulkaan die over twee toppen beschikt en daarom de toepasselijke naam Hibok-Hibok draagt. Inderdaad: tieten. Afgelopen dinsdag heeft Arjen naar de top gewandeld, die op dat moment gewoontegetrouw in de wolken lag. Er zijn ook koude en warme bronnen, die als openlucht zwembad fungeren. Over zwembaden later meer. Ook zijn er prachtige watervallen en een schitterende kustlijn. De iPhones maken overuren.
Het 'Action' in de naam van ons resort staat voor een aantal verschillende mogelijkheden. De beide dames zijn zo stoer om te gaan duiken met Arno. Staat echt leuk, zo'n rubber pakje. Het lijkt mij wat warm bij 35' celsius, maar als je een uurtje in diep water gaat duiken schijnt zo'n pak noodzakelijk te zijn. Kan wel wezen, maar mij krijgen ze niet in zo'n outfit. Ik vind een zwembroek al zo-zo. Nooit een waterrat geweest ook, ik krijg nog nachtmerries als ik aan het schoolzwemmen van vroeger denk. Schóól-zwem-men! Welke sadist heeft dat bedacht zeg?! Moest je baantjes trekken en stond er langs de kant zo'n turbobitch met een ronde haak aan een stok je kin over je voorhoofd te trekken. En ik maar kokhalzen. Een diploma heeft het me trouwens nooit opgeleverd, dat was mijn eer te na. Tot zover mijn persoonlijke trauma, dat zich voltrok in het Rotterdamse Oostelijk zwembad. Sindsdien associeer ik dat gebouw met een strafkamp van de Oostduitse Staatssicherheits Dienst. Hadden ze díe bunker lekker tegen de vlakte gegooid en de rest van de stad laten staan! Kluge Heinrichs.
Terwijl de dames de onderzeewereld aan het verkennen zijn, huren Arjen en ik twee motobikes. Die zie je hier in Azië overal. Voornamelijk 125 cc Hondaatjes, halfautomatisch en met een topsnelheid van ca. 80 km per uur. En dan in je kurze hosen en t-shirt over het eiland crossen. L-e-k-k-e-r!! Over action gesproken. Een rondje eiland is ongeveer 64 kilometer, wat een uitstekende afstand blijkt voor een dagje op de motobike. We trekken heel wat bekijks, want de bikes zijn nauwelijks op ons formaat berekend. Sowieso trek je hier als westerling veel belangstelling en stiekem gegniffel. 'You long sir' zeggen ze dan, met een intonatie alsof ze iets súperorigineels hebben bedacht. Mijn weerwoord (ik sla uit principe niet en bovendien heb ik geen zin om de hele tijd te bukken) is steeds 'Hi there, what's your name?' want de Filippijnen durven niet goed Engels te spreken. Zo houden ze zichzelf klein (kostelijke woordgrap).
Tijdens ons rondje eiland bezoeken we onder andere een soort openluchtmuseumpje waar Clams worden gekweekt. Dat zijn oesterschelpen, die wel een meter doorsnee kunnen bereiken. We krijgen uitgebreid toelichting van een paar scholieren, die hun taak uiterst serieus opvatten. Het is echt de moeite waard. Blijkt dat die schelpen als jongetje worden geboren, na een jaar of 7 van geslacht veranderen en weer vier jaar later nogmaals, zij het dat ze dan hermafrodiet worden. Kunnen ze zichzelf bevruchten. En geen datingsite nodig dus.
Een dag later gaan we er nogmaals naartoe, nu mét de dames. We kunnen er namelijk ook snorkelen. Ik neem direct alle nare woorden terug die ik gezegd heb over zwemmen. Wát een overdonderende schoonheid zeg, op slechts een paar meter uit de kust. Scholen met honderden vissen, kobaltblauwe zeesterren, zwart met witte zee-egels, en vissen in alle kleuren van de regenboog. Alsof er een compleet nieuwe wereld opengaat. Werkelijk fantastisch! Wanneer wordt de waterdichte iPhone uitgevonden?
Vanochtend al vroeg opgestaan voor de terugweg naar Davao. Mooi op tijd zijn we bij de kade waar de boten vertrekken. Maar gewoon de boot oprijden is er hier niet bij. We hebben de auto nog niet geparkeerd, of er staat een mannetje met een geel t-shirt naast ons. Hij gaat wel even een ticket voor ons regelen. Arjen en ik lopen met hem mee, ook al gebaart hij dat dat helemaal niet nodig is. Neenee mannetje, wij kennen onze Filipappenheimertjes inmiddels. Hij loopt voor ons uit naar een partytent, waaronder zich een stuk of 8 kerels bevinden aan een tweetal tafels. Het is een drukte van jewelste, maar als ik het zo bekijk gebeurt er weinig. Official No. 2 (met rood t-shirt) bemoeit zich nu met onze casus en maakt een berekening waar ik geen kokosnoot van snap. Maar per saldo zijn we 200 peso goedkoper uit dan de heenreis, dus dat klinkt niet slecht. Ik betaal hem het bedrag en hij verzekert ons dat hij het persoonlijk gaat regelen. Nou ja, samen met geel t-shirt dan. Na een kwartier vragen we maar eens waar het wachten op is. Ergens halverwege zijn reactie meen ik het woord "boss" op te vangen. Ah, ja hoor: na een minuut of 10 komt er een volgende officer. Deze heeft een polo aan, dat zegt ongetwijfeld iets over zijn status. Hij begint allerlei documenten in te vullen en een klein halfuur later hebben we zowaar het begeerde stapeltje papieren. Nu nog even langs loket twee (functie onduidelijk), drie (totaal overbodig, maar wél weer een paar mensen aan het werk) en tenslotte mogen we met de auto richting boot. Dat wil zeggen: alleen ik, want ik zat achter het stuur bij aankomst op de kade. Jacqueline, Joanne en Arjen mogen zich melden bij de overige passagiers. Uiteindelijk blijken we gelukkig op dezelfde boot te zitten. Ik weet niet uit welk jaar die schuit is, maar volgens mij zag ik hiërogliefen op de zijkant. Na nog zo'n drie kwartier wachten (gewoon, omdat het kán) ziet het er zowaar naar uit dat we gaan varen. Ben je toch zomaar twee uur verder. En dan is dit dus helemaal geen slechte dag. Als westerling leer je hier wel wat geduld is.
Het is anderhalf uur varen naar de overkant. Tenminste, als alles het blijft doen. Vandaag niet dus. De motor houdt er zomaar ineens mee op. Dat scheelt een heleboel dieseldamp in je snufferd, maar is toch ook weer niet wat je wil. De meeste locals die als passagier meevaren, reageren op een laconieke manier die de nodige ervaring met dit soort incidenten verraadt. We doden de tijd door een potje te 5000-en. Weer niet gewonnen. Om half twaalf zijn we aan de overkant. We besluiten de kortere route te nemen, die dwars over Mindanao door de bergen gaat. Ergens in mijn achterhoofd zeurt een klein stemmetje dat we dan door het gebied komen waar onlangs een aanslag is gepleegd door moslimrebellen. Maar ja, waar gebeurt dat niet tegenwoordig?!
Sneller dan verwacht zijn we terug in Davao, er was weinig verkeer vandaag vanwege Goede Vrijdag. Ik ben dan toch altijd weer dankbaar met zo'n veilige plek. Oke, en ook met de douche.