De reis

Lekker geslapen. Of dat nou komt omdat ik slaaptechnisch toch wel wat uitdagingen zie de komende drie weken..... We zijn er klaar voor en vertrekken bijtijds. Gelukkig nog het sleuteltje van de koffer gevonden. Jacqueline moppert wel eens over die rommelbakjes van mij, maar nu zie je maar hoezeer dat van pas komt. De tram rijdt net voor onze neus weg. Is dit een voorteken? De volgende tram staat nog vóór we de eerste halte bereiken stil voor een ambulance. Jacq. begint tekenen van ongeduld te vertonen. Op Amstdam Centraal rijdt de trein naar Schiphol weg als we het perron opkomen. Voel ik nu iets van twijfel? Maar we hebben nog tijd zat. Inchecken gaat vlotjes en ook het inleveren van de koffers ("om u nóg beter van dienst te zijn maggie het lekker zelf doen tegenwoordig") is zo gepiept. We genieten nog van een laatste hollandsche koffie mét gevulde koek. Wie weet wat je in zo'n vliegtuig voorgeschoteld krijgt....
Dat blijkt alleszins mee te vallen bij China Southern, dat als partner van KLM deze reis verzorgt. Bij het boarden komen we erachter dat we niet naast elkaar zitten. Daar hebben meerdere passagiers last van. Gevolg is een gecontroleerde chaos van koffers-in-en-uit-de-bagagevakken, over elkaar hangende mensen en veel te hard pratende Chinezen. Gelukkig zit Jacq. naast een vriendelijke dame die wel met mij wil ruilen.
Wat zullen we verder over zo'n vlucht zeggen? Ruim 11 uur opgepakt zitten: mijn hobby wordt het nooit. We slaan ook nog een nacht over, al wordt hier en daar een verwoede poging gedaan om wat slaap mee te pikken. Nooit geweten dat Chinese zuigelingen dergelijke pogingen zó vakkundig om zeep kunnen helpen. Ons exemplaar -we noemen hem Yank- zit de rij schuin voor ons. Zolang 'ie uit staat best een schattig ventje. Maar zodra hij moe wordt zet 'ie het op een gillen. Het soort gillen dat uitgebreide ervaring verraadt: telkens als je met enige hoop vaststelt dat hij flauwgevallen moet zijn wegens ademgebrek, schakelt hij over naar z'n twee. Of drie. Zijn moeder/grootmoeder (dat zal wel nooit opgehelderd worden) heeft als tactiek om voortdurend, onmiddellijk, doordringend, schel en luid te reacten. Samen houden Yank jr. en Yank sr. het halve vliegtuig izodoende uit de slaap. Misschien is business class zo gek nog niet.
Uiteindelijk bereiken we onze tussenstop Guangzhou (spreek uit: Wangzooooowww), in omvang de 3e stad van China. Ik wil niet weten hoe groot dat is. We zetten voet op Chinese bodem en kunnen gelijk weer inchecken. Maar tussendoor toch mooi nog even stevig mijn behoefte gedaan. Dát zal ze leren.....
De vlucht naar Manila is een eitje. Nou ja, nadat het halve vliegtuig weer van plek is verwisseld dan. Als maaltijd krijg ik dit keer Dim Sum. Een grijsgrauwe substantie die het midden houdt tussen een hartige cheesecake en een stuk bloedworst van over-de-datum. De banaan is dan wél weer top.
In Manila laten we ons gewillig naar een taxi voeren. De prijs lijkt aan de hoge kant, maar uiteindelijk doen we er bijna twee uur over om aan de andere kant van de stad te komen bij het OMF Center - de Manila tegenhanger van Jo & Arjens guesthouse. Eerst maar eens even een dutje doen. Morgen Manila verkennen.