Hier kwamen we voor...
Door: FP
Blijf op de hoogte en volg Jacq&FP
28 Maart 2015 | Filipijnen, Davao
Goed beschouwd is het natuurlijk compleet van de gekke wat we nu weer hebben gedaan. Van Manila naar Davao is anderhalf uur vliegen, hoeveel tijd breng je dan in normale omstandigheden op een vliegveld door?! Maar 'normale omstandigheden' is een heel rekbaar begrip. Je leert hier snel om je Nederlandse gewoonten bij te stellen. Maar eerst even terug naar donderdagnacht.
Met de geschiedenis van de vergeten schoenen nog vers in het geheugen, schrikt Jacqueline 's nachts wakker. "Heb jij de jas van Joanne gezien in de auto?" Het zal toch niet waar zijn hè....
Nog half slapend realiseer ik me dat ik die jas heb zien liggen onder de passagiersstoel in de Toyota. Nee, niet aan gedacht om die uit de auto te halen bij aankomst in het OMF Guesthouse. Maar Henry gaat ons toch straks naar de Airport brengen?
Al om kwart over 9 arriveert Henry. Jacqueline sprint naar de auto en constateert het onvermijdelijke: de jas is weg. "HENRY, WHERE IS MY JACKET?", vraagt Jacqueline op de liefelijke toon die alleen zij beheerst in dit soort situaties. Totally blown away geeft Henry toe dat hij inderdaad 'iets in zijn bagage had gevonden' (ik verzin dit niet). Maar dat ligt nu dus nog bij hem thuis. Zegt 'ie..... Wij zien al beelden voor ons van mevrouw Henry Quito die op de markt voor goed geld een prachtige The North Face staat te verkopen. Op niet mis te verstane wijze maakt mevrouw de Goeij duidelijk dat wij dan NU langs zijn huis gaan. Dat ligt toch op de route naar het vliegveld, vertelde je gisteren? Henry begint koortsachtig te bellen en de Filippijnse versie van "hallo schatje, daar ben ik weer" kan er dit keer niet vanaf. Ruik ik daar een zenuwachtige scheetjeslucht?
Na een uur rijden door de drukte van Manila stoppen we op een kruispunt, waar we moeten wachten. Henry doet nog een halfzachte poging om ons de auto uit te werken: of we niet gezellig een halfuurtje in de Manila Zoo willen wandelen, die ligt hier om de hoek. Nee jongen, dácht 't niet!
Na een paar minuten komt er een vrouw aangelopen met een in plastic verpakt pakketje. Het blijkt mw. Quito, met de jas. Tenminste..... toch maar even kijken. Ja, de stof van de jas herken ik. Thank you ma'am. Een lachje kan er echter niet vanaf, een begroeting ook niet en aan manlief wordt al helemáál geen woord vuil gemaakt. Arme Henry, die krijgt billenkoek vanavond. Best een leuke vrouw om te zien trouwens, je zou niet zeggen dat ze al 51 is.
Ook al is het nog vroeg, we geven aan dat we nu naar de Airport willen. Dat is nog een kwartiertje rijden. Ik verbaas me erover dat Henry geen fuelstop maakt, hij is blijkbaar in zijn hoofd met heel andere dingen bezig. Pas als we bij Terminal 2 aankomen, komt hij erachter. Of we nog maar even 2000 peso willen dokken. Maar deze hadden we zien aankomen, mannetje! Ik laat de laatste onderhandelingen aan Jacqueline over en haal de bagage uit de Toyota, inclusief de kartonnen doos waarin de schoenen zitten. Yes!!, die hebben we dan toch maar mooi weer terug.
Als ik klaar ben met uitpakken, zijn de ramen van de auto beslagen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Het is duidelijk niet Henry z'n dag.
Op het vliegveld pakken we de schoenen uit. Wel apart eigenlijk, dat het tape van de doos al losgemaakt is. En ja hoor..... de binnenzolen van mijn schoenen zijn pleite. Niet te geloven, die ranzige naar 5 jaar oud zweet stinkende binnenzolen zijn gewoon gejat! Ik kan er eigenlijk alleen maar om lachen. Wat een stelletje losers zeg.
Er blijkt in de vertrekhal een weegschaal aanwezig te zijn en dat is handig. De koffer mag 30 kg wegen, onze beide rugzakken 10 kg. Op de gok hebben we het gewicht vrijwel perfect verdeeld. Ook het inchecken gaat voorspoedig. Nu nog wachten tot we kunnen boarden. Dat zou rond 14.30 u moeten zijn.
Affijn, na een stuk of vier correctieberichten kunnen we pas om kwart voor 5 boarden en gaan we om 6 uur de lucht in. PAL staat voor Plane Always Late, horen we later. Het is dat we op de terugtocht nog langs Manila moeten, anders zou ik er vanaf nu het liefst keihard langsvliegen. En zwaaien. Met één vinger....
Davao is een echt eindstation. Zo stel ik met het station van Uithuizermeeden ook voor. Eén transportband waarop we al vlot onze bagage terugvinden. Buiten staan Arjen en Joanne ons op te wachten. Het is een heerlijk weerzien. Ze zien er stralend uit en rijden ons in de pickup truck naar het OMF Center. We droppen onze spullen, frissen ons een beetje op en gaan naar Jack's Ridge, een site op een heuvel boven de stad om te eten. Prachtig zicht op de stad, maar daar komen we nu niet voor. We hebben elkaar ruim een half jaar niet live gezien, maar binnen een minuut is het zó vertrouwd. Het is goed om hier bij hen te zijn, iets van hun leven te kunnen delen. Er daalt iets van een onverklaarbare rust over me heen. Hier kwamen we voor. Mission succesfully completed.
Met de geschiedenis van de vergeten schoenen nog vers in het geheugen, schrikt Jacqueline 's nachts wakker. "Heb jij de jas van Joanne gezien in de auto?" Het zal toch niet waar zijn hè....
Nog half slapend realiseer ik me dat ik die jas heb zien liggen onder de passagiersstoel in de Toyota. Nee, niet aan gedacht om die uit de auto te halen bij aankomst in het OMF Guesthouse. Maar Henry gaat ons toch straks naar de Airport brengen?
Al om kwart over 9 arriveert Henry. Jacqueline sprint naar de auto en constateert het onvermijdelijke: de jas is weg. "HENRY, WHERE IS MY JACKET?", vraagt Jacqueline op de liefelijke toon die alleen zij beheerst in dit soort situaties. Totally blown away geeft Henry toe dat hij inderdaad 'iets in zijn bagage had gevonden' (ik verzin dit niet). Maar dat ligt nu dus nog bij hem thuis. Zegt 'ie..... Wij zien al beelden voor ons van mevrouw Henry Quito die op de markt voor goed geld een prachtige The North Face staat te verkopen. Op niet mis te verstane wijze maakt mevrouw de Goeij duidelijk dat wij dan NU langs zijn huis gaan. Dat ligt toch op de route naar het vliegveld, vertelde je gisteren? Henry begint koortsachtig te bellen en de Filippijnse versie van "hallo schatje, daar ben ik weer" kan er dit keer niet vanaf. Ruik ik daar een zenuwachtige scheetjeslucht?
Na een uur rijden door de drukte van Manila stoppen we op een kruispunt, waar we moeten wachten. Henry doet nog een halfzachte poging om ons de auto uit te werken: of we niet gezellig een halfuurtje in de Manila Zoo willen wandelen, die ligt hier om de hoek. Nee jongen, dácht 't niet!
Na een paar minuten komt er een vrouw aangelopen met een in plastic verpakt pakketje. Het blijkt mw. Quito, met de jas. Tenminste..... toch maar even kijken. Ja, de stof van de jas herken ik. Thank you ma'am. Een lachje kan er echter niet vanaf, een begroeting ook niet en aan manlief wordt al helemáál geen woord vuil gemaakt. Arme Henry, die krijgt billenkoek vanavond. Best een leuke vrouw om te zien trouwens, je zou niet zeggen dat ze al 51 is.
Ook al is het nog vroeg, we geven aan dat we nu naar de Airport willen. Dat is nog een kwartiertje rijden. Ik verbaas me erover dat Henry geen fuelstop maakt, hij is blijkbaar in zijn hoofd met heel andere dingen bezig. Pas als we bij Terminal 2 aankomen, komt hij erachter. Of we nog maar even 2000 peso willen dokken. Maar deze hadden we zien aankomen, mannetje! Ik laat de laatste onderhandelingen aan Jacqueline over en haal de bagage uit de Toyota, inclusief de kartonnen doos waarin de schoenen zitten. Yes!!, die hebben we dan toch maar mooi weer terug.
Als ik klaar ben met uitpakken, zijn de ramen van de auto beslagen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Het is duidelijk niet Henry z'n dag.
Op het vliegveld pakken we de schoenen uit. Wel apart eigenlijk, dat het tape van de doos al losgemaakt is. En ja hoor..... de binnenzolen van mijn schoenen zijn pleite. Niet te geloven, die ranzige naar 5 jaar oud zweet stinkende binnenzolen zijn gewoon gejat! Ik kan er eigenlijk alleen maar om lachen. Wat een stelletje losers zeg.
Er blijkt in de vertrekhal een weegschaal aanwezig te zijn en dat is handig. De koffer mag 30 kg wegen, onze beide rugzakken 10 kg. Op de gok hebben we het gewicht vrijwel perfect verdeeld. Ook het inchecken gaat voorspoedig. Nu nog wachten tot we kunnen boarden. Dat zou rond 14.30 u moeten zijn.
Affijn, na een stuk of vier correctieberichten kunnen we pas om kwart voor 5 boarden en gaan we om 6 uur de lucht in. PAL staat voor Plane Always Late, horen we later. Het is dat we op de terugtocht nog langs Manila moeten, anders zou ik er vanaf nu het liefst keihard langsvliegen. En zwaaien. Met één vinger....
Davao is een echt eindstation. Zo stel ik met het station van Uithuizermeeden ook voor. Eén transportband waarop we al vlot onze bagage terugvinden. Buiten staan Arjen en Joanne ons op te wachten. Het is een heerlijk weerzien. Ze zien er stralend uit en rijden ons in de pickup truck naar het OMF Center. We droppen onze spullen, frissen ons een beetje op en gaan naar Jack's Ridge, een site op een heuvel boven de stad om te eten. Prachtig zicht op de stad, maar daar komen we nu niet voor. We hebben elkaar ruim een half jaar niet live gezien, maar binnen een minuut is het zó vertrouwd. Het is goed om hier bij hen te zijn, iets van hun leven te kunnen delen. Er daalt iets van een onverklaarbare rust over me heen. Hier kwamen we voor. Mission succesfully completed.
-
28 Maart 2015 - 08:12
Joanne:
Wat een verbaal. Zalig om te lezen. Eindstation is Roodeschool btw geen Uithuizermeeden:-) dat ligt ervoor al is het beide het einde van Nl.
Enjoy daaro,! Groet -
28 Maart 2015 - 22:24
Jacqueline:
Nou broertje, er schuilt een ware schrijver in jou! Kostelijk om al jullie avonturen te lezen, ik zie het helemaal voor me!
Wat een toestanden met Henry, de sjacheraar!
We zien uit naar je volgende blog met daarin hopelijk goede berichten over jullie verblijf bij Joanne en Arjen,
doe hen de hartelijke groeten van ons en geniet van elkaar!
Knuffels voor allevier,
Jacqueline.
-
28 Maart 2015 - 22:24
Jacqueline:
Nou broertje, er schuilt een ware schrijver in jou! Kostelijk om al jullie avonturen te lezen, ik zie het helemaal voor me!
Wat een toestanden met Henry, de sjacheraar!
We zien uit naar je volgende blog met daarin hopelijk goede berichten over jullie verblijf bij Joanne en Arjen,
doe hen de hartelijke groeten van ons en geniet van elkaar!
Knuffels voor allevier,
Jacqueline.
-
28 Maart 2015 - 22:29
Jacqueline:
Nou broertje, er schuilt een ware schrijver in jou! Kostelijk om al jullie avonturen te lezen, ik zie het helemaal voor me!
Wat een toestanden met Henry, de sjacheraar!
We zien uit naar je volgende blog met daarin hopelijk goede berichten over jullie verblijf bij Joanne en Arjen,
doe hen de hartelijke groeten van ons en geniet van elkaar!
Knuffels voor allevier,
Jacqueline.
-
28 Maart 2015 - 22:29
Jacqueline:
Nou broertje, er schuilt een ware schrijver in jou! Kostelijk om al jullie avonturen te lezen, ik zie het helemaal voor me!
Wat een toestanden met Henry, de sjacheraar!
We zien uit naar je volgende blog met daarin hopelijk goede berichten over jullie verblijf bij Joanne en Arjen,
doe hen de hartelijke groeten van ons en geniet van elkaar!
Knuffels voor allevier,
Jacqueline.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
