Met oma in de bus

In 2014 is Palawan verkozen tot het beste eiland ter wereld. En niet door een of ander halfbakken clubje lokale politici of zo, maar door de lezers van het reistijdschrift Conde Nast Traveler. U weet wel. Nog nooit van gehoord? Wij ook niet, maar wél eentje om in de gaten te houden. Daar zitten geen domme jongens en meisjes. Niet dat wij al veel van Palawan gezien hebben, maar het begin is er. Geen slecht begin, dat moet gezegd.
Gisteren begon al vroeg met het afscheid van Davao en daarmee dus ook van Joanne & Arjen. Wat hebben we een goede tijd gehad met elkaar. En wat was het heerlijk om dit stukje van hun leven met hen te kunnen delen, hun vrienden te ontmoeten, hun aanwezigheid en gastvrijheid te ervaren. Ook aan de andere kant van de wereld ben je dan zomaar 'thuis'. We boffen maar met zulke kinderen. Ook met die andere kinderen natuurlijk, maar nu zijn we even hier. En Zwolle is geen Davao, zeg maar.
Om 04.30 u stond de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. De koffer, wederom rijkelijk gevuld met eigendommen van die twee lieverds, deed de Nissan gevaarlijk doorzakken en paste er alleen in door 'm op de voorstoel te parkeren. En dan maar hopen dat die gammele deur niet halverwege openvliegt.
Vlot ingecheckt en een kop acceptabele koffie gedronken. Omdat we onze backpacks nu als handbagage meenamen, was er ook weer een vertrouwd ritueel bij de douane: de helft van Jacq's toilettas mocht linea recta de prullenbak in. Ach, het went. Best een vol vliegtuig voor dit vroege tijdstip en desondanks geen minuut vertraging. Ze kúnnen het dus wel.....
We vliegen via Manila naar Puerto Princesa (PP) op Palawan. Op Manila, tóch al onze favoriete stad zoals u weet, heeft iemand het lumineuze idee gehad om de Airport te verdelen over 4 terminals. Het schijnt te gebeuren dat je op de terminal van aankomst óók weer kunt vertrekken, althans in theorie. Dergelijk beginnersgeluk blijft ons bespaard. Als we volgens planning om 08.20 uur aankomen moeten we dan ook opschieten om de volgende zaken te regelen:
1. Koffer met lood van de bagageband ophalen
2. Diezelfde koffer in het bagagedepot onderbrengen tot vrijdag
3. Als de bliksem een shuttlebus of taxi vinden die ons naar terminal 4 brengt.
4. Inchecken voor de vlucht van 09.45 naar Palawan, waar we dan om 11.10 u hopen aan te komen.
Goed. Om een lang verhaal kort te maken: om 19.00 uur arriveren we in het donker op Palawan. En Manila-met-zijn-vier-terminals is nog een grotere #%>§*?!-stad dan we al vonden.
Het is bepaald prettig als er iemand op je staat te wachten na zo'n dag, zelfs als dat een jongere versie van Henry is (zie de eerdere blogs). Hij rijdt namens de Citadel Lodge, die we op eigen kracht met nog geen 10 Tomtoms hadden gevonden. Prima lodge, zwembadje zelfs en airco op de kamer. We frissen ons op (het is de opmerkzame lezer óngetwijfeld opgevallen dat het woordje 'even' niet gebruikt is) en laten ons per tricycle naar het centrum van PP brengen. Daar wacht KaLui restaurant. De kenners weten dan genoeg. Ik kan er nóg een boer van laten.
Vandaag willen we het eiland oversteken naar Sabang, waar de Underground River enkele jaren geleden is verkozen tot één van de zeven nieuwe Unesco natuurwonderen. Hee dat kennen we nog van Halong Bay in Vietnam! Om deze beroemdheid te bezoeken moet je wel een permit kopen, maar dat blijkt voor de verandering in no time geregeld.
De lodge heeft voor ons vervoer geregeld. Het is zo'n 75 km, een mooie afstand voor de minivan. Dat is een bestelbusje voor personenvervoer. Als we instappen, zit er al een leuk stel uit Stuttgart in: Nico und Kristine. Sie sprechen sowar verstehable English. Ik denk nog: best gezellig, met z'n vieren. Maar we gaan eerst langs de busterminal. Maar goed dat die chauffeur wist waar die was, want ik zou er werkelijk geen seconde over nagedacht hebben dat dát een busterminal was! En dan begint het pas echt. Krijg je in NL een fikse boete als je met meer dan 7 personen in zo'n busje de openbare weg op gaat, hier gelden andere regels. Tien personen dan? Neuhh. Ok, twaalf dan, want ook al is het maar 75 km: we moeten ook nog ademen ja?! Mwah.... Pas met 14 personen vindt de chauffeur het de moeite waard om de deuren te sluiten. Alle bagage gaat op het dak. Ik vrees voor de iPad in mijn backpack. Binnen gaat het nog net, maar geen flauw idee waar dat 'de luxe' op de achterzijde van de minivan nog op slaat. We rijden door het dorp richting de uitvalsroute en verrek als het niet waar is: hij stopt op een pleintje en weet er nog een gezette dame en vlak achter mij een gammele oma in te persen. Onderweg zien we dat er met gemak op het dak nog 3 man plus een koelkast mee had gekund. Karren maarrrrr!
Het is best een mooie route, zij het wat bochtig vanwege de bergen. Terwijl ik zit te genieten van het uitzicht over de ...... BURRRP! Wat is dat nou?! Zit die chauffeur nu net als Henry onsmakelijke geluiden te produceren? BURRP!!! Nee snotver, dat ouwe lijk achter me zit te boeren! Nou ze is wel gul, want dankzij haar wijdopen mond mogen we allemaal meegenieten. BURRRP! "Cellophane, please cellophane", weet ze nog uit te brengen. Ik herinner me dat Joanne dat woord gebruikte voor plastic zakjes, maar hier op Palawan betekent het dus "mag ik even een teiltje". Begint dat mens gewoon een partij te nekken achter in die minivan! En ik maar hopen dat die chauffeur geen noodstop gaat maken, want dan ligt die cellophane met inhoud dus mooi in mijn nek. Even later stapt oma uit, ze oogt een beetje groenig. Ik hoop maar dat ze daarnet haar tanden op elkaar heeft gehouden, of weten ze hier niet dat de stukjes het lekkerst zijn?
We bereiken Sabang zonder verdere problemen. Het blijkt prachtig. We lunchen eerst wat met onze neue freunden en vinden vervolgens een plekje bij de Blue Bamboo. Een stuk eenvoudiger dan de eerdere bamboo's, maar hier houden we het wel weer even uit. Tijdens het wandelingetje naar de lokale waterfall, lopen we een kerel uut Kampn tegen het lijf. Nog niet veel Nederlanders gezien hier, bedenk ik me. Daar genieten we nog maar even van. Alhoewel: als ik eerlijk ben vind ik het bijna altijd leuk om landgenoten in verweggistan tegen te komen. Dit is zo'n exemplaar waar we absoluut geen probleem mee hebben. Als we 's avonds een leuk eettentje hebben gevonden, schuiven Nicola (hij blijkt Italiaanse roots te hebben) en Kristina nog gezellig aan. Topdag!