Een dagje Manila

Wat 'Manila' heet, is in feite een conglomeraat van steden. Manila is wat je noemt een metropool. Een dagtripje waard, zou je zeggen. Dat deden we dan ook.
Maar daar ging wel iets aan vooraf. Na een prima maaltijd in het OMF Center, een verfrissende douche en liters gekoeld water, gaan we onze eerste Filipijnse nacht in. Het is warm, broeierig, klam of welk toepasselijk woord dan ook. Ik lig boven op mijn bed, de ventilator zorgt voor wat luchtcirculatie. Jacq. ligt zowaar echt te slapen. Op de achtergrond de geluiden van de stad. Ik doezel weg.
Plots wordt ik wakker. Er staat iemand te bellen bij de toegangsdeur tot het guesthouse. En deze malloot maakt er werk van: gewoon 4 x achter elkaar een minuut lang je vinger op de bel houden, hard slaan op de metalen deur en nog schreeuwen erbij. Ja stel voor: straks horen we je niet. Eikel. Uiteindelijk houdt het op en we gaan weer liggen. Voelt toch minder safe ineens. Uiteindelijk liggen we tot 8 uur op bed.
Na een simpel ontbijtje besluiten we de bus te nemen. Die stopt aan de overkant van de weg hier. Tenminste: als je flink je best doet om je als potentiële passagier te profileren, anders rijden ze hier plankgas door. Gelukkig wil een vriendelijke medepassagier ons wel uitleggen hoe het werkt. We kunnen kiezen: de luxe bus met airco of de local bus. Niet zo moeilijk natuurlijk. We kunnen zowaar zitten, tussen de locals. Als ik de conducteur vraag of deze bus naar Ayala gaat, knikt hij en mag ik 40 peso afrekenen. Zeg maar een euro. Waar koop je nog een avontuur voor een euro tegenwoordig?! We hadden gisteren vanaf het vliegveld al kennis gemaakt met het verkeer hier, maar nu gaan we pas echt de stad in. Er zijn mensen die Rotterdam of Amsterdam druk vinden. Ha.hrmpff. Hahaha.hrmpffff. HAHAHAHAHAHA. Laat me niet lachen. De Commonwealth Avenue telt 10 rijbanen, maar die strepen op de weg slaan helemaal nergens op. Alles krioelt door elkaar, al gasgevend, toeterend, lachend, remmend, scheldend, elkaar-afsnijdend en op de meest onverwachte plekken stoppend. Het houdt ons zó geboeid dat we veel te laat merken dat de bus een heel andere route volgt. Ayala blijkt een populaire naam hier, er zijn wel 10 bestemmingen die zo heten. Lekker geregeld. We stappen ergens uit en vragen de weg. We treffen het: alweer een super behulpzame Filippino. Ze loopt 5 minuten met ons mee om ons af te leveren bij een Jeepney. Dat is een compleet customized voertuig op basis van de aloude Jeep, die de Amerikanen hier in veelvoud hebben achtergelaten. Wij treffen een exemplaar waarin Jacq. heerlijk, en FP opgevouwen in kan zitten. Gelukkig rijdt de chauffeur uiterst comfortabel - NOT! Later op de dag doen we onszelf nog zoiets aan, nu in de vorm van een motor met zijspan. Nou goed, zo hebben we wél alle lokale vervoersmogelijkheden aan den lijve ondervonden. Mijn rug was er minder enthousiast over.
In Manila is goed beschouwd geen ruk te doen. Het aantal Jeepneys, motor-, fiets- en overige taxi's doet je het nodige verwachten, maar nee. Áls het al op toerisme georiënteerd is, dan weten ze dat uitstekend te verbergen. Een deel dat nog enige reputatie heeft opgebouwd is Intramuros - een ommuurd stadsdeel dat nog door de Spanjaarden is gebouwd. Nou, die muros was nog wel aardig, daar kon je een stukje overheen lopen. Maar de wijk zelf heeft helaas weinig van zijn charme weten te behouden. We liepen er twee Belgische vrijgezelle heren tegen het lijf. Die kwamen om te duiken naar de Filippijnen. Nou ja, een paar minuten later toch ook voor de madammekes. Zelfs de schaamte om zoiets toe te geven kon er niet meer vanaf.
Tussen de bedrijven door hebben we werkelijk alls geprobeerd om hier een auto te reserveren en daarvoor een aanbetaling te doen. Zelf rijden is eigenlijk geen optie, dus wij willen er eentje met chauffeur. Dat blijkt dan alleen via PayPal te kunnen. Nou, als dat het betaalsysteem van de toekomst is, dan zie ik het rooskleurig in. Voor de bank dan. Wat een rampenplan zeg, dat PayPal. Gevalletje wet van Murphy. Via de App betalen lukt eerst niet, later ineens wel maar dan toch weer niet. Device blijkt daarna niet bekend, maar dat is zo opgelost hoor: we sturen een code. Maar een code sturen naar Jacq.'s telefoon gaat niet, want we zitten op de Filippijnen. Begrijpt u het nog? Morgenochtend zullen we zien of ons uiteindelijke nogal smekende telefoontje heeft geholpen.
Als we ons bij het guesthouse hebben opgefrist gaan we aan de overkant van de straat eten bij The Buffet. Wij zouden het een wokaziaat noemen, maar dat vinden ze hier waarschijnlijk geen compliment. Best prima gegeten eigenlijk. Na afloop blijkt het karaoke-feestje bij de buren van het guesthouse nog in volle gang. Ik snap het wel. Als je in een stad woont met 19 miljoen mensen, wil je af en toe gewoon even het idee hebben dat je bijzonder bent. En met zo'n microfoon in je handen voelt dat zo. Vooruit dus maar. Morgen zoeken we het hogerop, richting de rijstvelden van Banaue. Tenminste, als die verrekte auto nu maar komt......