Aan de Spaanse Costa

Gisteren hebben we geen blog geplaatst en dat had een reden.
Het begint met eergisteren. Een werkelijk fantastische dag gehad tussen de rijstterrassen. Alleen een béétje jammer dat die paadjes zo smal en glad zijn. Allebei hebben we wel een misstap gemaakt, en dan ziet je voet er dus uit alsof je de ganse dag bent wezen Wadlopen. Sommigen van julle weten wat dat betekent. Ik liet er in elk geval geen rijst over groeien en heb mijn poot direct onder en stroompje water gehouden. Gevolg: volledig brakke gympen. Dus eenmaal terug in de werkelijk grandioze Sanafe Lodge hebben we beide paar schoenen buiten te drogen gezet. Brrrrriljánt idee natuurlijk.
De volgende ochtend bijtijds ingepakt, want een stevige reis voor de boeg (zo'n 9 uur rijden over kotsbochtige bergweggetjes). Halve nacht wakker gelegen met het mantra 'schoenen niet vergeten, schoenen niet vergeten....'. En wat denk je? Als eerste de schoenen klaargezet in het voorportaal om in de auto gezet te worden! Good boy! Nou goed, om een lang verhaal kort te maken: daar staan ze dus nu nog. Snotvrrrgloeiende pokkepokkepokke.... Maar daar kwamen we dus pas na 5 uur rijden achter. Ik weet niet hoe het jullie dan vergaat, maar mijn dag was gelijk verpest. Kan mezelf wel voor m'n kop slaan, maar daar heb je die schoenen ook niet mee terug. Helemaal vervelend omdat het om Joanne's bergschoenen gaat. Speciaal in mijn rugzak meegenomen enzo. Uiteindelijk kwam Henry met de oplossing: gewoon met de dagelijkse koerier naar Manila Rentacar laten sturen, dan kunnen we ze vrijdagochtend voor vertrek naar Jo & Ar nog ophalen. Brrrriljánt gewoon! Alleen nog even zien te regelen.......
Met een iets geruster hart bereiken we San Juan, 'the surfers capitol of the Philippines'. Henry had wel een adresje voor ons, the Bamboo Lodge. If paradise was only half as nice.... Kost een rib uit je lijf, maar dan heb je dus wel een etmaal lang de beschikking over je privé bamboehut aan het strand. En Henry een gratis verblijf, daar was het die boef natuurlijk óók om te doen. Genóten van de woeste zee, het vrijwel lege strand en het prachtige weer. 's Avonds geskyped met Jo & Ar en alles eerlijk opgebiecht, want het moet natuurlijk nog wel even blijken of de truc met die koerier hier werkt.
Vanochtend vroeg een frisse duik in zee genomen en verder lekker gelezen en uitgerust. Tot onze verrassing bleken we ineens twee Filippijnse dames als buren te hebben. Beetje opvallend, want is dit niet een beetje te prijzig? Die ene was heel bescheiden, zoals de meeste Filippijnsen die we tot nu toe zijn tegengekomen. Maar met die andere was iets aan de hand. Té brutaal, te amicaal, wel zes keer langskomen om een praatje maken, te graag met ons willen lunchen, dan weer de oplader willen lenen van de iPhone (terwijl ze overduidelijk met een Nokia in haar handen stond). Het duurt even, maar dan staan de alarmbellen bij mij dus echt op vúúrrood. Even later komt Henry langs om te waarschuwen. Blijkt het zo'n half-omgebouwde man te zijn, die toeristen probeert te verschalken om aan geld te komen voor de volgende ombouw-operatie. Als ik haar was zou ik tieten bestellen, want zó plat zijn Filippijnse vrouwen nou ook weer niet. Op tijd weer vertrokken naar Vigan, een World Heritage site. Ooit door de Spanjolen gesticht en die stijl hebben ze zowaar weten te behouden. Er hangt warempel een sfeer die doet denken aan Zuideuropese oorden. Goedkoop hotelletje gevonden, heerlijk gegeten op het dorpsplein voor een habbekrats. Zo, dan hebben we dat luxe Bamboo resort ook weer een beetje gecompenseerd. Want we blijven wél Hollanders ja?!